മരിച്ച ശേഷം കിട്ടുന്ന 
പ്രശസ്തിയോർത്ത് ഞാൻ തീരെയും 
സന്തോഷിക്കാറില്ല.

 മരിച്ച ശേഷം എന്ത് കിട്ടിയാലെന്ത് 
എനിക്കൊരു പ്രയോജനവും ഇല്ലല്ലോ.

 ജീവിച്ചിരിക്കെ പ്രശസ്തരാകുന്ന 
എഴുത്തുകാരോട് എനിക്ക് അസൂയയുണ്ട്. 
അവർക്ക് വേണ്ടി കൂടി അച്ചടിക്കപ്പെടുന്ന 
വാരികകൾ, അവരുടെ എഴുത്തുകൾ 
താല്പര്യപൂർവ്വം പ്രസിദ്ധീകരിക്കുന്ന 
എഡിറ്റർമാർ ,  വായനക്കാർ .....

 മറ്റുള്ളവരാൽ സ്നേഹിക്കപ്പെടുന്ന 
കവികളോളം ഭാഗ്യം ഉള്ളവർ ആരുണ്ട്?

ഇല്ലാത്തതിനെയും കിട്ടാത്തതിനെയും 
അല്ലേ എനിക്ക് എഴുതാൻ ആവൂ? അതാണിങ്ങനെ.

 നിങ്ങൾ പറയുമായിരിക്കും അതൊന്നും 
ആഗ്രഹിക്കരുത് എന്ന് . കിട്ടാത്തവ അഥവാ 
വേണ്ടാത്തവ ആഗ്രഹിക്കാൻ മനുഷ്യമനസ്സിന് 
ഒരു പ്രത്യേക കഴിവുണ്ട്.

 നാളെയാണ് ജക്കരാന്ത പൂവിടുക 
അതിലൊരു പൂവ്  അജ്ഞാതനായ 
വായനക്കാരനുള്ളതാണ് .

എന്നാൽ അയാൾ അത് അറിയുന്നില്ല. 
അയാൾക്ക് മുന്നിൽ എത്തുന്ന അനേകം 
കവിതകളിൽ ഞാനോ ജക്കരാന്തയോ 
ഞങ്ങളുടെ ലോകമോ ഇല്ല .

 അയാൾക്കായി പൂവിട്ട ജക്കരാന്തയെ 
ഞാൻ കടലാസിൽ എഴുതിയത് അയാൾ കാണുന്നില്ല .

എനിക്ക് മരണത്തെ പേടിയില്ല .
എന്നാൽ ജീവിച്ചിരിക്കെ വിരൽ തുമ്പിലെ 
ക്രിസാന്തി മങ്ങൾ കൊഴിഞ്ഞു പോകുന്നതിൽ 
വേദനയുണ്ട് .

എൻറെ കണ്ണിലെ നക്ഷത്രമുല്ലകളുടെ 
വെളിച്ചം മറ്റൊരു ഭാഷയിൽ എഴുതുന്ന 
കവിക്കുള്ളതാണ്. 
അവൾക്കും എനിക്കും ഇടയിൽ ഇരുട്ടാണ്.

 ഞാനിരിക്കുന്ന മുറികളിൽ എല്ലാം 
ഇരുട്ട് നിറച്ചിട്ട് സൂര്യനിതാ നിനക്കാണെന്ന് 
പറയുന്നവരോട് എനിക്ക് ഇരുട്ടാണ്.

 കരയരുതെന്ന് നിങ്ങൾ പറയുന്നത് ഞാൻ 
ചിരിക്കാൻ തുടങ്ങുമ്പോഴാണ് . 
പൂക്കണമെന്ന് നിങ്ങൾ പറയുന്നത് 
ഞാൻ വിടർന്ന ശേഷമാണ്.

 നമ്മൾ എത്ര അകലത്തിലാണ് ! 
അടുത്തിരിക്കാൻ കഴിയുംവിധം അകലത്തിൽ .